«Ταξίδι στην Αιωνιότητα» στην Λυρική

Λένε πως το δεύτερο κοίταγμα τεκμηριώνει την αξία ενός θεάματος. Αν πραγματικά αυτό αξίζει. Ένα σχεδόν χρόνο μετά την πρώτη του παρουσίαση στην Λυρική, το «Ταξίδι στην Αιωνιότητα» πρόβαλλε ξανά στην ίδια σκηνή (1-9/2/2014), πιο ολοκληρωμένο και μεστό, κρατώντας τις ίδιες δομές και με κάποιες προσθήκες αυξάνοντας το χρόνο του από 60 λεπτά σε 90 δίχως διάλειμμα. Καλύπτοντας έτσι, ευτυχώς, από μόνο του την όλη βραδιά. Λέμε ευτυχώς, γιατί το περσινό πρώτο μέρος με μουσική του Βίλλα – Λόμπος, διέσπασε την ενότητα του ‘ταξιδιού’ μας.

Το σημαντικό αυτό μπαλέτο, επίτευγμα της άριστης συνεργασίας του χορογράφου Ρενάτο Τζανέλλα με την Ελένη Καραΐνδρου, που για πρώτη φορά επενδύει με την μουσική της ένα χορευτικό δρώμενο ( η εύστοχη πρόταση προέρχεται από τον Διευθυντή και άξιο πλοηγό της Λυρικής Μύρωνα Μιχαηλίδη), πήρε ανάσα κάτω από τη σκιά του Θόδωρου Αγγελόπουλου, από το κινηματογραφικό έργο του οποίου δανείστηκε και τον τίτλο. Θαυμαστό πως η αίσθηση που απορρέει από τη δημιουργική προσωπικότητα του κινηματογραφιστή έχει συμβάλλει στην αγαστή συνεργασία όλων των συντελεστών. ‘Όχι μόνο ο χορογράφος, που αν και μη ‘Έλλην, έπιασε άμεσα το πνεύμα του ανθρώπου – ταξιδευτή με τη μεταφυσική του έννοια, εμπνεόμενος τις ταιριαστές κινήσεις, αλλά και η κόρη του Αγγελόπουλου, Κατερίνα, στήνοντας το πρωτότυπο Δέντρο – Ζωή και τους καθρέφτες που καθορίζουν ανάλογα την πορεία μας σ’ αυτήν, και ο Βινίτσιο Κέλι, με τους επιτυχημένους φωτισμούς του, και βέβαια οι 17 άριστοι χορευτές, που ο καθένας εκστασιασμένος βάδισε ανάλογα με τη δική του ιδιοσυγκρασιακή εκφραστικότητα τα μονοπάτια της χαράς, της θλίψης, του ονείρου η του σπαραγμού.

ΥΓ.
            Με την ευκαιρία θα ήθελα να εκφράσω την άποψη μου σχετικά με τα 2 χορευτικά εμβόλιμα στο «Μακμπέθ». Πιστεύω πως δεν πρόσθεσαν οι χορογραφίες του Ρ. Τζανέλλα στο έξοχα παρουσιασμένο έργο. Ιδίως το σόλο της εξαίρετης Αιμιλίας Γάσπαρη στις  pointes έμοιαζε αταίριαστο και περιττό.