Ρωμαίος και Ιουλιέττα από την Λυρική στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Τι φυσικότερο για έναν χορογράφο που γεννήθηκε στη Βερόνα της Ιταλίας να χορογραφήσει την ιστορία του «Ρωμαίου και της Ιουλιέττας» , που έζησαν στην πόλη αυτή, έτσι όπως μας την ‘αφηγήθηκε’ ο Σαίξπηρ πεντακόσια σχεδόν χρόνια πριν. Ο Ρενάτο Τζανέλλα, ο νέος διευθυντής του Μπαλέτου της Λυρικής μας Σκηνής, εμπνευσμένος από την γεννέτηρα του και την τόσο χαρακτηριστικά περιγραφική μουσική του Σεργκέι Προκόφιεφ, αποκάλυψε τη δική του εκσυγχρονισμένη νεοκλασική άποψη ( 9-13 Μαΐου) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών προσθέτοντας την σε μια μακριά αλυσίδα σπουδαίων χορογραφιών όπως αυτής του Λεονίντ Λαβρόφσκι του 1940 για τα Κίρωφ που επεκράτησε σαν η πρώτη επίσημη, των Τζών Κράνκο, Κέννεθ ΜακΜίλλαν ( με τους Νουρέγιεφ – Φοντέυν ), Ρούντι Βαν Ντάνσιχ ( που σημείωσε τεράστια επιτυχία στην Λυρική επί διευθύνσεως Άννας Πέτροβα), Ανζελέν Πρελζοκάζ. Κριστόφ Μαγιώ και πολλών άλλων.

                Ρίχνοντας το βάρος στην σκηνοθετική πλευρά του έργου παρά στη χορογραφία , όπου παρατηρείται και κάποια βηματολογική πενία, ο Τζανέλλα μεταφέρει κυριολεκτικά την υπόθεση στην εποχή μας ή στην κάθε εποχή. Οι ολοζώντανες σκηνές του πλήθους και των βίαιων συγκρούσεων των δύο οικογενειών αν και εκφρασμένες θαυμαστά από τους αντιμαχόμενους ξιφομάχους, δεν απέχουν πολύ από τα γεγονότα της πλατείας Συντάγματος και οι εναγκαλισμοί των δύο νέων με τις άφθονες θεαματικές arabesques δεν διαφέρουν από οποιουδήποτε ζεύγους σημερινού. Οι επιδέξιοι χειρισμοί του χορογράφου να αφαιρέσει σχεδόν όλα τα παντομιμικά μέρη, ιδίως πριν το τέλος- μας έλειψε μόνο η χαρούμενη είσοδος των φιλενάδων τις Ιουλιέττας στην κρεβατοκάμαρα της την ημέρα του γάμου της με τον Πάρη- βοήθησαν στην πυκνότητα και γοργή εξέλιξη των γεγονότων  έως την πρωτοτυπία της τελευταίας σκηνής του θανάτου με το δηλητήριο. Η έντονα ανανεωτική διάθεση της γνωστής δράσης συμβάδισε αρμονικά με τα λιτά ‘αφαιρετικά’ σκηνικά του Κωνσταντίνου Θεοφάνη τρία μετακινούμενα εμβληματικά επίπεδα που σηματοδοτούσαν τους χώρους, ενώ υπήρξαν πολλά ερωτηματικά για την ενδυματολογική προσέγγιση της Σήλια Κριθαριώτη. Για παράδειγμα στο χορό στο αρχοντικό των Καπουλέτων τα μακριά τούλινα φορέματα δεν έδιναν σκηνική υπόσταση στις στυλιζαρισμένες χαρακτηριστικά επιλεγμένες κινήσεις των χορευτών.

                Αν και ο ρόλος της Ιουλιέττας δεν ταίριαζε ιδιαίτερα στην προσωπικότητα της, η Μαρία Κουσουνή επιβλήθηκε άμεσα με τη σπάνια ποιότητα της τεχνικής της. Έκπληξη  της εναρκτήριας βραδιάς η άνοδος του Βαγγέλη Μπίκου από το corps de ballet στην θέση του Ρωμαιου. Απλός και φυσικός συνδύασε με ικανότητα την τρυφερότητα και ζεστασιά με την πλαστική έκφραση, στέλνοντας ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για την περαιτέρω εξέλιξη του. Αναπτερωμένο γενικά το ηθικό του μπαλέτου ανέδειξε ζωντανά όλους τους χαρακτήρες με εξαιρετική την Αιμιλία Γάσπαρη ( Ροζαλίνα), επιβλητικό στην επιθετικότητα του Τυβάλδο τον Κυριάκο Κοσμίδη, ικανοποιητικό Μερκούτιο τον Αντώνη Κορούτη και διασκεδαστικές τις τρείς Τσιγγάνες μεταμορφωμένες σε καραμελένια κορίτσια Μάνια Καραβασίλη, Μήτση Στεργιανού, Δήμητρα Λαούδη.