1o Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη

Μέσα στο σκοταδερό ημίφως του μικρού θεάτρου της Στέγης κι απ’ την απόσταση των πίσω καθισμάτων που βρισκόμουνα έμεινα με την εντύπωση πως κάποιος κάνει ντους στη μέση της σκηνής. Λίγο αργότερα συνειδητοποίησα πως μιά άλλη διεργασία γινόταν μέσα σ’ αυτό που κάλυπτε κάτι που ‘εμοιαζε με κουρτίνα μπάνιου. Μια νύμφη ίσως που έβγαινε απ’ το κουκούλι της. Κι αυτό με κάποιο ερωτηματικό. Τελικά, ξεπρόβαλλε, μέσα απ’ τις κουρτίνες, ντυμένη (διαψεύδοντας την αρχική μου σκέψη), η Λενιώ Κακλέα.

Με φιλάρεσκες κινήσεις χορογραφημένες από την Lucinda Childs (της γενιάς του Judson Church Theater), και βοηθό την ίδια, προσπάθησε να μας δώσει μέσα στα 30 περίπου λεπτά που κράτησε το έργο με τίτλο «Deux-L»; «μια πλούσια εικονογραφία της θηλυκότητας», όπως διάβασα στο πρόγραμμα εκ των υστέρων, μια και δεν το είχα αντιληφθεί! Όμως θα αδικούσα τη νεαρή χορεύτρια Κακλέα αν δεν τόνιζα την ωραία σκηνική παρουσία της με τις ευέλικτες κινήσεις που υποστηρίχθηκαν με ζέση από τη μουσική του Ryoji Ikeda;  και επιπλέον το δικαίωμα στην αναζήτηση και τον πειραματισμό όπως της επιτρέπει ένα Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων. Αρκεί αυτά τα τελευταία να ξυπνούν το ενδιαφέρον του θεατή.

Λίγο μετά, στον ίδιο χώρο, παρακολουθήσαμε το «Contreplongees» (φωτογράφιση από κάτω προς τα άνω), της Παναγιώτας Καλλιμάνη, όπου η ίδια η χορογράφος μαζύ με τους χορευτές Laurie Young, Emilio Urbina, και με αφορμή την ψυχολογία των αστέγων προσπαθεί να κάνει μιά ενδοσκόπιση αναλύοντας τα δικά της συναισθήματα.

Εντυπωσιακές οι συμμετοχές της Καλλιμάνη σε έργα σημαντικών ανθρώπων του χορού όπως το πρώην ζεύγος Bouvier – Obadia, Carlotta Ikeda, Joseph Nadj, κ.α. , όμως δεν φαίνεται να βοήθησαν πολύ στην ωρίμανση μιάς αξιοπρόσεχτης προσωπικής άποψης της καλλιτέχνιδας. Τόσο ώστε να εντυπωσιάσει τον θεατή όχι μόνο με τους θορύβους και τις αλλοπρόσαλλες κινήσεις αλλά με κάτι που αγγίζει τον άλλο.