‘Ήταν το 1988 που την πρωτοείδα στην σκηνή του Κόβεντ Γκάρντεν στο «Grand Pas Classique», κι η μεγαλειώδης είσοδος της σαν
ηλεκτρική εκκένωση με διαπέρασε αφήνοντας με εκστατική. Η ψηλόλιγνη αυτή κοπέλα
με την επιβλητική παρουσία, τη συναρπαστική κίνηση, την εξωφρενική ευκαμψία σε
καθήλωνε άμεσα κι αμετάκλητα. Συνεπαρμένη, κάποια στιγμή ρωτώ τη φίλη μου Brenda Naylor, γνωστή σκιτσογραφο-γλύπτρια
χορευτών: «Ποια είναι αυτή;» «η μις Νο» μου ψιθύρισε «Η Συλβί Γκιλλέμ, μόλις ήρθε
απ’ το Παρίσι μετά τη διαφωνία της με τον Νουρέγιεφ, τον άνθρωπο που τη στήριξε
και την ανέδειξε σε σταρ, σαν Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Μπαλέτου της Όπερας
του Παρισιού, και τη βγάλαν έτσι γιατί αρνήθηκε ακόμα και στον Υπουργό
Πολιτισμού Ζακ Λάνγκ να παραμείνει. ‘Έτσι θα την έχουμε τώρα στο Royal Ballet με συμβόλαιο όπως το επιθυμεί
εκείνη.»
Εικοσιπέντε χρόνια μετά στις φετεινές μέρες των Χριστουγέννων, είδαμε
ξανά τη Συλβί Γκιλλέμ, στην αίθουσα Τριάντη του Μ.Μ.Α., σε μια ιδιαίτερα κομψή
και ευαίσθητη χορογραφία του Φρέντερικ Άστον το «Μαργαρίτα & Αρμάνδος» (από
την Τραβιάτα) που δημιούργησε για την Μαργκοτ Φοντέυν στο λυκόφως της καριέρας
της το 1963. Δύο χρόνια πριν ο Δυτικός κόσμος είχε υποδεχτεί το φαινόμενο
Ρούντολφ Νουρέγιεφ απ’ την Ρωσία, ο οποίος και τη συνόδεψε. Είχα την τύχη να δω
τότε τη σπάνια αυτή χορογραφία που ελάχιστες φορές κατόπιν παρουσιάστηκε στο
κοινό και να εκτιμήσω τη μαεστρία και τη λεπτότητα με την οποία ο ‘Αστον χειρίστηκε
τη διάσημη χορεύτρια. Με δεσπόζοντα τα pas des deux όπου το βάρος πέφτει στον καβαλιέρο,
καθόλου πηδήματα και λιγότερους τεχνικούς βηματισμούς για εκείνη, το ενδιαφέρον
επικεντρώνεται στην δραματικότητα της έκφρασης και της προσωπικής χάρης της
κίνησης. Η Συλβί ανταποκρίθηκε με εξαιρετική ευκαμψία, άνεση, ομορφιά γραμμής,
τέλεια pas de bourrè en arrière, συνοδευόμενη επάξια από τον Μάσιμο
Μούρου.
Το δεξιοτεχνικό μέρος του προγράμματος ανέλαβε σαν εισαγωγή αντί για επίλογο, το Μπαλέτο του Τόκιο με τις “Etudes” του Δανού χορευτή – χορογράφου Harrold Lander. Έργο του 1948, που τακτικά παρουσιάζεται στις σκηνές από συγκροτήματα που τολμούν να επιδείξουν τα τεχνικά τους επιτεύγματα. Αρχίζοντας με τις κλασικές ασκήσεις στη μπάρα για να επεκταθεί σιγά –σιγά στο adagio και το allegro, η ομάδα των χορευτών έδωσε ένα δείγμα εξαίρετης τεχνικής κατάρτισης με απόλυτη ακρίβεια και πειθαρχία εκτελώντας άνετα ασκήσεις υψηλών προδιαγραφών. Ο εμπνευσμένος σχεδιασμός της χορογραφίας βασίστηκε κυρίως στις συνεχείς εισόδους και εξόδους των χορευτών απ’ τη σκηνή οδηγώντας τους τελικά σε ακραίους θεαματικούς βηματισμούς μεγάλα άλματα, ιλιγγιώδεις περιστροφές, ταχύτατες εναλλαγές θέσεων και σχηματισμών. Ήταν μια ευχάριστη εμπειρία η θέαση του συγκροτήματος που δικαίωνε απόλυτα την εκτίμηση που είχε γι αυτό ο Μωρίς Μπεζάρ.
Μίρκα Ψαροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου