Εκπλήττει, όχι μόνο με
την πρωτοτυπία της όλης σύλληψης σαν ιδέα και χορογραφική σύνθεση αλλά και σαν
μηχανική εφαρμογή. Το ζεύγος των χορευτών κινείται μέσα σ’ ένα δωμάτιο-κύβο (σύμβολο
της ζωής) που αιωρείται και το ίδιο με εντυπωσιακή ευελιξία . Απ’ έξω ένας
άλλος χορευτής παρακολουθεί σε μία προσπάθεια να επέμβει εκφράζοντας με πάθος,
τα συναισθήματα βαθειάς αγάπης για την κοπέλα . Η έξοδος από τον κύβο πρώτα του ενός και ύστερα της άλλης δεν
είναι παρά η μάταιη προσπάθεια απελευθέρωσης και επίτευξης νέων στόχων στην
ζωή. Ο τριαντάλεπτος «Πόθος
Sehnsucht (2004)» σε χορογραφία, σκηνικά, κοστούμια των Πολ Λαίτφουτ – Σολ Λεόν,
που διευθύνουν σήμερα τα περίφημα Ολλανδικά Μπαλέτα, είναι ένα εμπνευσμένο
κομμάτι που κάτω από τους στέρεους ήχους μουσικών επιλογών από έργα του
Μπετόβεν, συναρπάζει και μαγεύει με τον αρμονικό συντονισμό ακραίων κινήσεων
ανθρώπων και κύβου.
Το δεύτερο
σαρανταπεντάλεπτο έργο, που μας παρουσίασαν οι ίδιοι οι τόσο ιδανικά
συνεργαζόμενοι χορογράφοι στην αίθουσα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής, το «
Shmetterling» , «Πεταλούδα (2010)», έχει σαν κύριο θέμα του
το θάνατο καθώς ο τίτλος του μας μεταφέρει στις μεταμορφώσεις της πεταλούδας σε
κουκούλι και τανάπαλιν. Εδώ η σχέση μιας φαινομενικά αδύναμης μικροκαμωμένης
ετοιμοθάνατης μητέρας που στηρίζει παρ’ όλα αυτά τον δυνατό, μεγαλόσωμο γιό της
εξελίσσεται εκπληκτικά με δύναμη και πειστικότητα σε συμπλέγματα ευφάνταστα και
συγκινητικά. Ανάμεσα στα σώματα, καθώς και των εξαιρετικών χορευτών που τους
πλαισιώνουν, αναπτύσσονται θυελλώδεις ανταλλαγές συναισθημάτων, αγάπης,
τρυφερότητας, πόνου για την επικείμενη απώλεια που συνοδεύονται με συνέπεια από
τους έντονους ήχους της μουσικής και των τραγουδιών του αμερικανικού
συγκροτήματος
Magnetic Fields. Το αναπόφευκτο
τέλος συμπληρώνεται με το σπαραχτικό ντουέτο αποχαιρετισμού μητέρας-γιού
μπροστά από έναν συννεφιασμένο ουρανό που φωτίζεται αχνά απ’ τις θαυμαστά
σχεδιασμένες προβολές του Τομ Μπεφόρτ.
