Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Ο Σικελικός Εσπερινός





                Κάποιοι είπανε κρίμα που από τις οκτώ προγραμματισμένες παραστάσεις του Σικελικού Eσπερινού, λόγω της απεργίας των τεχνικών της Λυρικής, πραγματοποιήθηκαν στην αίθουσα Τριάντη μόνο οι μισές (24-27/1). Κι εγώ λέω, πάλι καλά που πρυτάνευσε η λογική δίνοντας μας την δυνατότητα να απολαύσουμε το συναρπαστικό αριστούργημα του Βέρντι σε μια από τις θεαματικότερες μορφές του (εξαιρουμένων των σύγχρονων κουστουμιών της Κάρλα Ρικόττι) στην συμπαραγωγή του με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Και μένουμε με την ελπίδα της επανάληψης την επόμενη σεζόν.
            Από της ευτυχέστερες συγκυρίες η παρουσία του Ρενάτο Τζανέλλα στη θέση του διευθυντή του Μπαλέτου της ΕΛΣ, ο οποίος ανέλαβε και τη σκηνοθεσία του έργου συνδυάζοντας την αρμονικά με τα συνεχή επιτυχημένα χορογραφικά εμβόλιμα. Έχοντας μελετήσει σε βάθος το ιστορικό γεγονός της εξέγερσης  του 1282, επί κατοχής της Σικελίας από τα γαλλικά στρατεύματα, ο Τζανέλλα πλέκει έντεχνα το χορό μεσ’ από την δραματικότητα της υπόθεσης που δημιουργεί ένα κάδρο βίας μέσα στο οποίο εξελίσσεται η ερωτική ιστορία. Ευθύς εξαρχής η εμφάνιση των τριών χορευτριών δίνει την αίσθηση ότι αποτελούν πρόσωπα του έργου στα οποία προστίθενται σταδιακά και άλλα μέλη του μπαλέτου ανάμεσα στους τραγουδιστές δίνοντας έμφαση με τη δυναμικότητα και την ορμή της παρουσίας τους στη θεαματικότητα του συνόλου. Εδώ ο χορογράφος αξιοποιεί ευεργετικά για την όπερα τις ιδέες που πρωτοφάνηκαν στον «Φάουστ» του πριν δύο περίπου χρόνια, δημιουργώντας κυρίως μεγάλα σχήματα με ομαδικές ερμηνείες, απ’ όπου ξεχωρίζουν και κάποιοι σολίστ ή ντουέτα διατηρώντας καθ’ ολοκληρία την ένταση της δραματικής έκφρασης. Φόνοι, βιασμοί, απαγωγές, εορτασμοί, προβλήθηκαν με πειστικότητα από ένα αξιοθαύμαστα ζωντανό μπαλέτο όπως λίγες φορές το χουμε ζήσει. Εξαιρετικής φινέτσας στην Γ’ πράξη τα 3 ζεύγη των «Γάλλων» χορευτών, Ε. Ισαακίδου – Α. Νέσκωφ, Ν.Σιούτα –Ι.Σιάτζκο, Α.Στεργιανού –Γ.Βαρβαριώτη, σε αντιπαράθεση με την επιδιωκόμενη ορμητικότητα των «Σικελών», Α. Γάσπαρη, Μ. Κουσουνή, Ν. Ζέκα, Σ. Παπανούση. Στους Τζανέλλα –Κάλτσου χρωστάμε και τους θερμούς γλυκύτατους Μεσογειακούς φωτισμούς. Απόλυτα ταιριαστό το ευέλικτο αψιδωτό σκηνικό ( α λα Ντε Κίρικο) του Αλεσσάντρο Κάμερα, ευρηματικά ευμετάβλητο υπακούοντας στης ανάγκες του έργου.