Διχασμένους και προβληματισμένους μας βρήκε το τέλος της παρουσίασης του
«PARTITA 2», της Βέλγικης ομάδας ‘Rosas’, στο θέατρο της Στέγης
(13-12-2013). Δουλεμένο το έργο πάνω στην ομώνυμη μουσική σύνθεση του Johann Sebastian
Bach, από την ιδρύτρια της χορευτικής ομάδας ‘Rosas’ , Anne Teresa De
Keersmaeker, επιχειρεί, όπως το συνηθίζει η χορογράφος, τη σχηματοποίηση της
μουσικής. Έχοντας τρία ισχυρά ‘ατού’: την επιλογή της μουσικής, την
συμμετοχή της αξιόλογης Amandine Beyer, (βιολί επί σκηνής), και τον σημαντικό
ερευνητή του σύγχρονου χορού Boris Charmatz, με τον οποίο συνοδοιπόρησε
στη χορευτική ερμηνεία, εξασφάλιζε a priori την επιτυχία. Όμως όσο κι αν προσπαθώ να κατανοήσω τις αναζητήσεις της,
καταλήγω πάλι στο συμπέρασμα που είχα δημοσιεύσει στην Ελευθεροτυπία
(11/08/2009), για τη χορογραφία της «The song»: «Κουραστική πρόβα με
θεατές».
Ανήσυχη, ακαταπόνητη στις αναζητήσεις της, η Keersmaeker, στα 30 περίπου χρόνια των δραστηριοτήτων της έγινε διάσημη με αρκετές επιτυχίες όπως το «Rosas danst Rosas», έργα δομημένα εντυπωσιακά με μαθηματική ακρίβεια, βασισμένα εκτός από τη μουσική και στις εικαστικές τέχνες ή τον ποιητικό λόγο. Όπως όμως είπε και ο Charmatz, που φιλοδοξεί να ιδρύσει στη Γαλλία ένα Μουσείο Χορού, «Δεν έχω δει ακόμα επιτυχημένη χορογραφία πάνω σε έργο του Μπαχ». Δύσκολη λοιπόν η μουσική αν και πλούσια σε πολλούς χορευτικούς ρυθμούς όπως courrante, shaconne, gigue, allemande, και η χορογραφία που θα μπορούσε να ονομαστεί και δομημένος αυτοσχεδιασμός, περιοριζόταν σε επαναλαμβανόμενους τρεχαλητούς κύκλους γύρω από ένα σημείο και σποραδικά πηδηματάκια. Κάτι που απέχει από μια παράσταση οργανωμένη με ευρύτερα στοιχεία και χορευτικούς σχηματισμούς.
Σαν επιστέγασμα της εμπειρίας, η συζήτηση με μερικές παλιές μου μαθήτριες όταν ανταλλάξαμε απόψεις, στην ερώτηση μου αν θα άκουγε κάποια απ’ αυτές ευχάριστα τη μουσική αφαιρώντας το θέαμα απάντησε «βεβαίως», κι όταν αντέστρεψα την ερώτηση αν θα έβλεπε με ενθουσιασμό την κίνηση των χορευτών αφαιρώντας την μουσική, γέλασε και παραδέχτηκε ότι αυτό θα ήταν αδιανόητο.
Ανήσυχη, ακαταπόνητη στις αναζητήσεις της, η Keersmaeker, στα 30 περίπου χρόνια των δραστηριοτήτων της έγινε διάσημη με αρκετές επιτυχίες όπως το «Rosas danst Rosas», έργα δομημένα εντυπωσιακά με μαθηματική ακρίβεια, βασισμένα εκτός από τη μουσική και στις εικαστικές τέχνες ή τον ποιητικό λόγο. Όπως όμως είπε και ο Charmatz, που φιλοδοξεί να ιδρύσει στη Γαλλία ένα Μουσείο Χορού, «Δεν έχω δει ακόμα επιτυχημένη χορογραφία πάνω σε έργο του Μπαχ». Δύσκολη λοιπόν η μουσική αν και πλούσια σε πολλούς χορευτικούς ρυθμούς όπως courrante, shaconne, gigue, allemande, και η χορογραφία που θα μπορούσε να ονομαστεί και δομημένος αυτοσχεδιασμός, περιοριζόταν σε επαναλαμβανόμενους τρεχαλητούς κύκλους γύρω από ένα σημείο και σποραδικά πηδηματάκια. Κάτι που απέχει από μια παράσταση οργανωμένη με ευρύτερα στοιχεία και χορευτικούς σχηματισμούς.
Σαν επιστέγασμα της εμπειρίας, η συζήτηση με μερικές παλιές μου μαθήτριες όταν ανταλλάξαμε απόψεις, στην ερώτηση μου αν θα άκουγε κάποια απ’ αυτές ευχάριστα τη μουσική αφαιρώντας το θέαμα απάντησε «βεβαίως», κι όταν αντέστρεψα την ερώτηση αν θα έβλεπε με ενθουσιασμό την κίνηση των χορευτών αφαιρώντας την μουσική, γέλασε και παραδέχτηκε ότι αυτό θα ήταν αδιανόητο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου