Ο «Ροντέν» του ‘Αιφμαν

                Κάποτε ήταν ο γαλλοεβραίος Μωρίς Μπεζάρ. Σήμερα είναι ο ρωσοεβραίος Μπόρις Άιφμαν. Οι δύο χορογράφοι που τον μεν πρώτο λάτρεψαν και τον δεύτερο αρχίζουν να λατρεύουν σήμερα οι συμπατριώτες μας. Κάτι στον ψυχισμό τους και κατ΄ επέκταση στο έργο τους αγγίζει την ψυχοσύνθεση των δικών μας και όχι μόνο. Αυτή η ανησυχία, η πρωτοπορία, το πάθος στη δημιουργική τους έκφραση ταιριάζει στο χαρακτήρα μας.

                Τον εξηνταεπτάχρονο σήμερα ‘Αιφμαν, μια σύνθετη χαρισματική προσωπικότητα ,γνώρισα στην πρώτη του επίσκεψη στο Μέγαρο Μουσικής με την «Κόκκινη Ζιζέλ», τη δραματική ιστορία της χορεύτριας ‘Ολγας Σπεσίβτσεβα, κι ενδιαφέρθηκε πολύ όταν του είπα πως ο άνδρας της Μπόρις Κνιάζεφ, είχε διδάξει από το 1960 έως τα 1965 στη Σχολή Μπαλέτου που είχα τότε. Στην τρίτη του αυτή επίσκεψη στην αίθουσα Τριάντη, μετά την «Άννα Καρένινα», γνωρίσαμε μια άλλη πτυχή του χορογράφου. Την ενασχόληση του με το δραματικό ρεαλισμό, τόσο πλούσιου σε κίνηση του έργου του Αύγουστου Ροντέν και της τραγικής ερωτικής του σχέσης με την επίσης γλύπτρια, ισότιμης καλλιτεχνικά ιδιοφυίας όπως πολλοί εικάζουν, Καμίγ Κλωντέλ, αδελφής του συγγραφέα Πώλ Κλωντέλ. Κι όμως στην ιστορία της τέχνης κυρίαρχο εμφανίζεται το όνομα του Ροντέν με τους Αστούς του Καλαί, το Φιλί κ.α., ενώ της Καμίγ μετά τη δεκαπεντάχρονη καλλιτεχνική κι ερωτική συνεργασία τους καταποντίζεται στο άσυλο ψυχοπαθών που την έκλεισε η οικογένεια της.

                Μέσα στο άσυλο ξεκινά και το μπαλέτο του «Ροντέν» (2011), κι εκεί το τελειώνει ο ‘Αιφμαν, αφού περάσει από τα θαυμάσια χορευτικά συμπλέγματα με της συναρπαστικές φωτοσκιάσεις, τα ευρηματικά, έξω από κάθε φαντασία στιγμιότυπα της δημιουργίας των γλυπτών και τα σπαραχτικά pas de deux έρωτα και μίσους των πρωταγωνιστών. Η εξπρεσιονιστική μπαλετική κίνηση σε ακραίες εξωπραγματικές εκφάνσεις αφήνει γι άλλη μια φορά τη σφραγίδα της σ’ ένα έργο ξεχωριστό απόρροια ενός μέγιστου της θεατρικοχορευτικής τέχνης.