ΤΑ «NOCTURNES» ΤΗΣ ΜΑΓΚΎ ΜΑΡΈΝ

«Αστραπές και βροντές» θα μπορούσε να είναι καταλληλότερος τίτλος για τα «Νυχτερινά» την τελευτεία δημιουργία της Ισπανογαλλίδας Μαγκύ Μαρέν, που πρωτοπαρουσιάστηκε στη Μπιενάλ του χορού της Λυών του 2012 και παρακολουθήσαμε στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ.

Μαύρο σκοτάδι στη σκηνή και ξαφνικά βροντή σαν καλπασμός αλόγων που περνούν μπροστά σου διαγωνιζόμενα στον ιππόδρομο (κάτι σαν τη σκηνή στις ιπποδρομίες του ‘Ασκοτ στο φίλμ «Ωραία μου Κυρία»). Κι αμέσως μετά ένας προβολέας φωτίζει μιά σκηνή σαν φώτα αυτοκινήτου σε κάποιο σκοτεινό σοκάκι γιά να δούμε ένα γέρο που κάθεται χάμω σε μιά γωνιά. Ίσως να ζητιανέψει ή να ψάχνει στα σκουπίδια. Το φως σβήνει γιά νάκολουθήσει άλλη ομοβροντία (διαβάζουμε στο πρόγραμμα υπεύθηνος της μουσικής ο συνθέτης Ντενί Μαριότ). Στην λάμψη του επόμενου προβολέα δύο κορίτσια χασκογελάνε ανταλλάσοντας μυστικά. Και πάλι βροντή ακολουθόμενη απο αστραπή σε όλη την διάρχκεια των 65 λεπτών, με εικόνες όπως 2 αγόρια που παίζουν μπάλα στον τοίχο, το χέρι κάποιου που κυνιγάει ένα ποντίκι που ξεφεύγει, ένας κιθαρίστας να συνοδεύει το τραγούδι ενός κοριτσιού, καυγάδες ακατανόητα γκραφίτι στον τοίχο, όπως ακατανόητες φράσεις σε διάφορες γλώσσες κατά διαστήματα. Η Βαβέλ της παγκοσμιοποίησης και εξαθλίωση στην οποία μας οδηγούν. Η πολιτικοποιημένη Μ. Μαρέν αγωνία για το μέλλον. Όπως όλοι μας. Γι αυτό και δεν αντέξαμε τη μαυρίλα κα τη μονοτονία του θεάματος.

Το φετεινό Φεστιβάλ κινδίνεψε. Ευτυχώς ο Γιώργος Λούκος τα κατάφερε την ύστατη ώρα εστιάζοντας της προσπάθειες του σε μικρά και κυρίως ελληνικά θεατρικά χορευτικά και μουσικά συγκροτήματα. Μας δόθηκε όμως σ’ αυτό το πλαίσιο και η ευκαιρία ν’ απολαύσουμε τον Ιπτάμενο Ολλανδό της Εθνικής Λυρικής μας Σκηνής στην εξαίρετη σκηνοθεσία του Γιάννη Κόκκου και τα ευφάνταστα σκηνικά του ίδιου. Γιατί ομως δεν συμμετέχει καί το Μπαλέτο της Λυρικής στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ;