Τι άραγε θέλει να μας πει η Αγγελική Στελλάτου της ομάδας ‘υψιλον με την
παράσταση της «μικρές ζωές» ή «το σώμα που κατοικώ », στο θέατρο του νέου
κόσμου; Ότι και νάταν αυτό που ο καθένας από τους θεατές μπορούσε να ερμηνεύσει
με τη δική του αντίληψη η σημαντική αυτή χορογράφος και χορεύτρια το έδωσε μέσα
σε μιά ώρα μ’ενα τρόπο θαυμαστό όσο και πρωτότυπο.
Στην παντελώς άδεια από κάθε σκηνικό σκηνή δύο σκηφτές φιγούρες
αναδιπλώνονται αργά με απαράλλαχτες ταυτόσημες κινήσεις κρατώντας πάντοτε το
κεφάλι προς τα κάτω με το πρόσωπο να καλύπτεται από κοντά σγουρά μαλλιά,
γκριζόμαυρα της μιάς, ξανθοκόκκινα της άλλης. Συντονισμένες στους μαλακούς
ήχους ηλεκτρονικής μουσικής συμπλέουν πανομοιότυπα, αρμονικά, καταλαμβάνοντας
το χώρο δίχως σταματημό. Τα χέρια ανοιγοκλείνουν σε ευρηματικούς σχηματισμούς
ενώ το σώμα ακολουθεί έναν λικνιστηκό ρυθμό που συναρπάζει το βλέμμα. Μιά
ξαφνική μεταβολή οδηγεί σε νέα κατεύθυνση κι όλα αυτά με μιά εκπληκτική
ακρίβεια σ’ ένα σιαμαίο δέσιμο δίχως άγγιγμα.
Κάποια στιγμή ο πολύ καλά μελετημένος φωτισμός αλλάζει. Οι δύο υπάρξεις με
τα μαύρα ολόσωμα καλσόν σκύβουν, σηκώνονται κι αποκαλύπτουν τελικά το πρόσωπο
τους. Μέσα σε καταιγισμό χειροκροτημάτων, η Αγγελική Στελλάτου με την Ιωάννα
Αποστόλου έδωσαν ένα μοναδικό ρεσιτάλ χορευτικής σύμπνοιας και περίτεχνου
σχεδιασμού.
Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν έως το τέλος του Μαΐου.
