Las Grands Ballets Canadiens στο Μ.Μ.Α.*

Αξέχαστες θα μείνουν οι παραστάσεις που έδωσαν 3 και 4 Απριλίου τα Μεγάλα Καναδικά Μπαλέτα στην αίθουσα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, σε όσους είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε. Γνωστά σ’ εμάς από την πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα το 1985, καταξιωμένα διεθνώς για το ευρύ και ευέλικτο ρεπερτόριο τους από κλασικό μέχρι μεταμοντέρνο, δίνουν την ευκαιρία στους έξοχους χορευτές τους να δοκιμάσουν τις ικανότητες τους σε όλα τα είδη χορού.

            Για την πρόσφατη τους εμφάνιση ο διευθυντής του Μπαλέτου Βλάντιμιρ Πάνκοφ, επέλεξε ένα έργο του 2002, το «Minus One», που ο ίδιος είχε συμβάλλει στην υλοποίηση του. Είχε ζητήσει, όπως μας αφηγήθηκε, από τον διάσημο Ισραηλινό Οχάντ Ναχαρίν, να χορογραφήσει ένα έργο για τα Καναδικά Μπαλέτα. Ο Ναχαρίν, πολυάσχολος και κάπως κουρασμένος για καινούρια δουλειά βρήκε τη λύση με το να προχωρήσει σε μία πανέξυπνη συγκόλληση από επτά παλιές του χορογραφίες τις οποίες παρουσίασε σ’ ένα φρέσκο ενιαίο σύνολο γεμάτο εκπλήξεις, αντιθέσεις κι ολοζώντανα χιουμοριστικά στιγμιότυπα, από το οποίο σύνολο δεν έλειπε και η φιλοσοφική διάσταση.

            Συγκλονιστική η έναρξη με τους 35 χορευτές καθισμένους σε κύκλο να πέφτουν και να σηκώνονται εναρμονίζοντας το χρόνο τους σαν τραπουλόχαρτα στους βροντώδεις ήχους της μουσικής (μέρος από τη χορογραφία ‘anaphaz’ αν θυμάμαι καλά), για ν’ ακολουθήσουν άλλα κομμάτια από το ‘Mabul’ κ.λπ., προσωπικές αφηγήσεις, διασκεδαστικά ευρήματα, θεατές να συμμετέχουν στο χορό επί σκηνής, κι όλα κάτω από το μανδύα μιας καινοτόμου, πρωτοποριακής τεχνικής (το σύστημα Gaga), επινόηση του δαιμόνιου Ισραηλινού, με αρθρωτή κίνηση σαν της μαριονέτας ή του σώματος που διαπερνάται από ηλεκτροφόρο καλώδιο. Η εκπληκτική αυτή παράσταση κράτησε 85 λεπτά χωρίς διάλλειμα, αλλά κατά περίεργο τρόπο μας άφησε απορημένους πως τέλειωσε τόσο γρήγορα. 

Η Λίμνη των Κύκνων της Λυρικής

Μας αιφνιδίασε πάλι ο Διευθυντής του Μπαλέτου της Λυρικής Ρενάτο Τζανέλλα, με την καινούργια του χορογραφική εκδοχή της Λίμνης των Κύκνων, που παρουσίασε σε παγκόσμια πρώτη στην αίθουσα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής αυτές τις μέρες. Πραγματικά προβληματιστήκαμε αν μας άρεσε και πόσο μας άρεσε αυτή η Λίμνη δίχως το Μάγο Ρόθμπαρτ, δίχως τους οικείους κύκνους με τα κλασικά ‘tutu’ που αντικαταστάθηκαν από μακριές τουαλέτες, δίχως τα 4 μικρά κυκνάκια που δώσαν τη θέση τους σε ισάριθμους κωμικούς μαντράχαλους (είναι αλήθεια ότι γελάσαμε πολύ), αλλά κυρίως δίχως τη μαγεία του παραμυθένιου, του ονειρικού, στα οποία μόνο η υπέροχη μουσική του Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι μας παρέπεμπε. ‘Οσο κι αν η ιστορία ήταν λίγο-πολύ η ίδια ορισμένες μικρές παρεμβολές που υπεισέρχονταν ξαφνικά προσγειώνοντας μας σε μια σημερινή πραγματικότητα, όπως ο ρόλος του Δασκάλου να διδάξει στον Πρίγκηπα τα μυστικά της ζωής, ή ο Διευθυντής της τηλεόρασης, ή ο Τζόκερ ο γκρουπιέρης, ήταν αυτές που διαφοροποιούσαν το κλίμα αυτής της αλλιώτικης Λίμνης.

Τελικά αφήνουμε αναπάντητα, μέχρι να ωριμάσει, το ερώτημα πόσο μας γοήτευσε αυτός ο εκσυγχρονισμός για να δώσουμε ιδιαίτερη έμφαση στην εξαιρετική εμφάνιση όλων των χορευτών και την επιτυχημένη χορευτική ενσάρκωση των χαρακτήρων. Για τη Σταυρούλα Καμπουράκη (Άσπρος Κύκνος), μπορούμε να πούμε πως ήταν η καλύτερη της μέχρι τώρα εμφάνιση. Ο χορός της είχε μια νεραϊδένια γεύση και μαζί με τον Βαγγέλη Μπίκο (πρίγκηπας) έδεσαν σε ταιριαστό ζευγάρι, έτσι που δικαίως πήραν φέτος τον τίτλο της Α’ χορεύτριας και Α’ χορευτή. Άλλη μία επιβράβευση του Αγάπιου Αγαπιάδη, τον έχουμε απολαύσει σε πολυποίκιλους ρόλους, και της Πόπης Σακελλαροπούλου, (Μαύρος Κύκνος) σε ‘σολίστ’ τονίζουν το απαραίτητο ανανεωτικό πνεύμα που επικρατεί πλέον στη Λυρική και βοηθάει στην αλματώδη πρόοδο των Χορευτών.

Η νυχτερίδα της Λυρικής

Μας ξάφνιασε ευχάριστα η νέα παραγωγή της Νυχτερίδας στην Λυρική σε σκηνοθεσία του Αλεξάνδρου Ευκλείδη. Με τα διασκεδαστικά κοστούμια της Αλεξίας Θεοδωράκη, το λιτό και ευέλικτο σκηνικό του Σωτήρη Στέλιου και προπάντων την ολοζώντανη κεφάτη χορογραφία της Μαρίας Κουσουνή, το έργο προσγειώθηκε με πολλή χάρη στην εποχή μας αποδεικνύοντας πως όταν υπάρχει έμπνευση όλα εξασφαλίζουν την επιτυχία.

Δεσποινίς Τζούλια στο Arroyo Nuevo

Δεν είναι ούτε η πρωτοτυπία ούτε ο συνδυασμός θεάτρου- χορού, στην περίπτωση μας του έργου του Αυγούστου Στρίντμπεργκ «Miss Τζούλια» σε μορφή Φλαμένκο, που συναρπάζει το θεατή στο θέατρο Arroyo Nuevo. Είναι το πάθος του εμπνευστή και δημιουργού επικεφαλής της ομώνυμης ομάδας Arroyo Nuevo, Σταύρου Λίτινα, που διοχετεύεται στο χώρο αγγίζοντας ακαριαία τις αισθήσεις μας ν’ ανοιχτούν ακολουθώντας το νήμα της γνωστής υπόθεσης: της σύγκρουσης φύλων και τάξεων. Η εύπορη δεσποινίς Τζούλια (Εύα Παρασκευοπούλου), ερωτεύεται τον υπηρέτη της Ζαν (Σταύρος Λίτινας), με όλα τα επακόλουθα που μπορεί να έχει μία τέτοια σχέση.
        Παρακολουθούμε την Ε.Π., καλοσχηματισμένη χορεύτρια σε επιδέξιες ανακυκλώσεις των χεριών, χαρακτηριστικές του χορού φλαμένκο και στιλάτες κάμψεις του κορμού (θα τις προτιμούσαμε κάπως βαθύτερες πίσω). Κινείται με άνετη φιλαρέσκεια  κι ένα αίσθημα απροσδιόριστης αναμονής μέχρι την στιγμή που ο Ζαν εισβάλλει στην σκηνή. Σταδιακά το τοπίο αλλάζει. Τα δυναμικά ‘Τακονεάδος’, η έκδηλη αρρενωπότητα σε κάθε του κίνηση, μαζί με τη σοφά μελετημένη σκηνοθεσία-χορογραφία του ίδιου του Λίτινα, τα στιγμιότυπα που ακολουθούν εισάγοντας τα στοιχεία της κυριαρχίας και του φόβου, οι περίτεχνες ερωτικές σκηνές προκλητικές, έμπλεες πάθους, προσεχτικά όμως περιπλεγμένες ώστε να μην σοκάρουν, είναι από τα επιτεύγματα του σκηνοθέτη. Επιπλέον ο Λίτινας επιμελήθηκε με καλαισθησία τα σκηνικά, τα κουστούμια και με ιδιαίτερη ευόδωση τους φωτισμούς καθώς και την επιλογή των μουσικών κομματιών. Με ωραία εκφορά λόγου παρεμβάλλεται κατά διαστήματα η φωνή της Άντζελλα Μπρούσκου.