Κι όμως. Ακόμα και στον τόπο μας. Ακόμα και σήμερα μπορούν τα όνειρα να γίνουν πραγματικότητα. Το όραμα της Βίκυς Μαραγκοπούλου, που εδώ και δεκαεννιά χρόνια διευθύνει επάξια το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας, ονειρευόμενη ένα μόνιμο στέκι του χορού, υλοποιήθηκε τελικά φέτος εγκαινιάζοντας ένα πανέμορφο, υπερσύγχρονο Μέγαρο Χορού, το πρώτο στην Ελλάδα, με 675 θέσεις στην κεντρική αίθουσα, τεράστια σκηνή 1.500 τ.μ. και ένα στούντιο για μικρότερες εκδηλώσεις. Εκδηλος ο ενθουσιασμός όλων μας, συνόδεψε τις ευχές για ευοίωνο μέλλον. Πολύμορφο και πλουραλιστικό το Φεστιβάλ, με αρκετές παρουσίες Ελλήνων χορογράφων, όπως της Αγγελικής Στελλάτου, του Γιάννη Μανταφούνη, της Ιριδας Καραγιάν, αλλά και ξένους δημιουργούς.
Ξεχώρισαν οι δύο κορυφαίες βελγικές ομάδες Rosas και Ultima Vez. Μια σειρά πολύπλοκων σχηματισμών, αυστηρά δομημένων με μαθηματική ακρίβεια πάνω στη μινιμαλιστική μουσική του Στιβ Ράιχ, από την Αν Τερέζα Ντε Κέερσμακερ των «Rosas», σηματοδότησε με το έργο «Drumming» (1998) την έναρξη των εκδηλώσεων (18-19/7). Θαυμαστός ο κινητικός χειρισμός των 12 χορευτών/τριών σε μια ακατάπαυστη ροή εξατομικευμένων χορευτικών συμμετοχών στο σύνολο, με μια απίστευτη ενέργεια, που διαρκούσε ασταμάτητα 60 λεπτά και κατέληγε στο πέταγμα, στην αποθέωση της χαράς της ζωής.
Γνωστός για τη ζοφερότητα των θεμάτων του και τη βιαιότητα των κινήσεων που χαρακτηρίζουν τους 9 απίστευτης δεξιοτεχνίας χορευτές του, ο Βιμ Βαντεκέιμπους με την «Ultima Vez» μάς έφερε φρεσκαρισμένη την πρώτη του χορογραφία (1987), «What the Body Does Not Remember», για την οποία και βραβεύτηκε. Ακρως εντυπωσιακός ο πρόλογος, με δύο χορευτές ξαπλωμένους μπροστά στα κρουστά σ’ έναν πρωτότυπο διάλογο μαζί τους και αλλάζοντας στάσεις ανάλογα. Με κάποια ελαφρώς αισθητά κενά ανάμεσα στα τέσσερα μέρη, ο χορός εξελίχθηκε σε μάχη επιβίωσης, με πρωτόφαντη βιαιότητα, αν και μερικές πινελιές χιούμορ, μέχρι τελικής θριαμβικής πτώσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου