Κι ακόμα είδαμε στην αίθουσα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής στις 10/11, το εκμοντερνισμένο Φλαμένκο της Μαρίας Παχές, που αν και ολιγόωρο (λίγο πάνω από 1 ώρα), πρόλαβε να αναδείξει την άψογα συγκροτημένη ενότητα της ομάδας με την ποιητική διάθεση των μουσικών επί σκηνής και την ανεπτυγμένη τεχνική των χορευτών δουλεμένων και στον κλασικό χορό.
Κατεξοχήν ομαδικές οι
μετακινήσεις τους στους χορογραφικούς σχηματισμούς της Ανδαλουσιανής, γνωστής
από της συνεργασίες της με τον Κάρλος Σάουρα, Μαρίας Παχές, εκτός από τα 2
εντυπωσιακά soli της ίδιας
μέσα στα εκθαμβωτικά φορέματα (κόκκινο και ασπρόμαυρο) σχεδιασμένα από την ίδια
όπως και τα υπόλοιπα κοστούμια. Από τα ωραιότερα στιγμιότυπα ο χορός των 3
κοριτσιών με κόκκινες βεντάλιες σε χαρούμενους ρυθμούς.
Η ευφυής ευρηματικότητα της
Παχές δεν περιορίστηκε μόνο σ’ αυτά. Ανέλαβε και το σχεδιασμό του πλέον λιτού,
που κατακτούσε όμως άμεσα το βλέμμα, σκηνικού που έχω δει έως τώρα: τριών
φωτεινών οριζόντιων γραμμών στο μαύρο φόντο που άλλαζαν θέσεις και σχήματα,
άλλοτε καμπυλώνοντας κι άλλοτε ευθυγραμμώντας ανεξάρτητα μεταφέροντας μας
νοητικά στην «Ουτοπία», όπως υποβάλλει ο τίτλος της παράστασης και τις επιρροές
του Βραζιλιάνου αρχιτέκτονα Oscar Niemeyer.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου