1o Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη

Μέσα στο σκοταδερό ημίφως του μικρού θεάτρου της Στέγης κι απ’ την απόσταση των πίσω καθισμάτων που βρισκόμουνα έμεινα με την εντύπωση πως κάποιος κάνει ντους στη μέση της σκηνής. Λίγο αργότερα συνειδητοποίησα πως μιά άλλη διεργασία γινόταν μέσα σ’ αυτό που κάλυπτε κάτι που ‘εμοιαζε με κουρτίνα μπάνιου. Μια νύμφη ίσως που έβγαινε απ’ το κουκούλι της. Κι αυτό με κάποιο ερωτηματικό. Τελικά, ξεπρόβαλλε, μέσα απ’ τις κουρτίνες, ντυμένη (διαψεύδοντας την αρχική μου σκέψη), η Λενιώ Κακλέα.

Με φιλάρεσκες κινήσεις χορογραφημένες από την Lucinda Childs (της γενιάς του Judson Church Theater), και βοηθό την ίδια, προσπάθησε να μας δώσει μέσα στα 30 περίπου λεπτά που κράτησε το έργο με τίτλο «Deux-L»; «μια πλούσια εικονογραφία της θηλυκότητας», όπως διάβασα στο πρόγραμμα εκ των υστέρων, μια και δεν το είχα αντιληφθεί! Όμως θα αδικούσα τη νεαρή χορεύτρια Κακλέα αν δεν τόνιζα την ωραία σκηνική παρουσία της με τις ευέλικτες κινήσεις που υποστηρίχθηκαν με ζέση από τη μουσική του Ryoji Ikeda;  και επιπλέον το δικαίωμα στην αναζήτηση και τον πειραματισμό όπως της επιτρέπει ένα Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων. Αρκεί αυτά τα τελευταία να ξυπνούν το ενδιαφέρον του θεατή.

Λίγο μετά, στον ίδιο χώρο, παρακολουθήσαμε το «Contreplongees» (φωτογράφιση από κάτω προς τα άνω), της Παναγιώτας Καλλιμάνη, όπου η ίδια η χορογράφος μαζύ με τους χορευτές Laurie Young, Emilio Urbina, και με αφορμή την ψυχολογία των αστέγων προσπαθεί να κάνει μιά ενδοσκόπιση αναλύοντας τα δικά της συναισθήματα.

Εντυπωσιακές οι συμμετοχές της Καλλιμάνη σε έργα σημαντικών ανθρώπων του χορού όπως το πρώην ζεύγος Bouvier – Obadia, Carlotta Ikeda, Joseph Nadj, κ.α. , όμως δεν φαίνεται να βοήθησαν πολύ στην ωρίμανση μιάς αξιοπρόσεχτης προσωπικής άποψης της καλλιτέχνιδας. Τόσο ώστε να εντυπωσιάσει τον θεατή όχι μόνο με τους θορύβους και τις αλλοπρόσαλλες κινήσεις αλλά με κάτι που αγγίζει τον άλλο.

«Ταξίδι στην Αιωνιότητα» στην Λυρική

Λένε πως το δεύτερο κοίταγμα τεκμηριώνει την αξία ενός θεάματος. Αν πραγματικά αυτό αξίζει. Ένα σχεδόν χρόνο μετά την πρώτη του παρουσίαση στην Λυρική, το «Ταξίδι στην Αιωνιότητα» πρόβαλλε ξανά στην ίδια σκηνή (1-9/2/2014), πιο ολοκληρωμένο και μεστό, κρατώντας τις ίδιες δομές και με κάποιες προσθήκες αυξάνοντας το χρόνο του από 60 λεπτά σε 90 δίχως διάλειμμα. Καλύπτοντας έτσι, ευτυχώς, από μόνο του την όλη βραδιά. Λέμε ευτυχώς, γιατί το περσινό πρώτο μέρος με μουσική του Βίλλα – Λόμπος, διέσπασε την ενότητα του ‘ταξιδιού’ μας.

Το σημαντικό αυτό μπαλέτο, επίτευγμα της άριστης συνεργασίας του χορογράφου Ρενάτο Τζανέλλα με την Ελένη Καραΐνδρου, που για πρώτη φορά επενδύει με την μουσική της ένα χορευτικό δρώμενο ( η εύστοχη πρόταση προέρχεται από τον Διευθυντή και άξιο πλοηγό της Λυρικής Μύρωνα Μιχαηλίδη), πήρε ανάσα κάτω από τη σκιά του Θόδωρου Αγγελόπουλου, από το κινηματογραφικό έργο του οποίου δανείστηκε και τον τίτλο. Θαυμαστό πως η αίσθηση που απορρέει από τη δημιουργική προσωπικότητα του κινηματογραφιστή έχει συμβάλλει στην αγαστή συνεργασία όλων των συντελεστών. ‘Όχι μόνο ο χορογράφος, που αν και μη ‘Έλλην, έπιασε άμεσα το πνεύμα του ανθρώπου – ταξιδευτή με τη μεταφυσική του έννοια, εμπνεόμενος τις ταιριαστές κινήσεις, αλλά και η κόρη του Αγγελόπουλου, Κατερίνα, στήνοντας το πρωτότυπο Δέντρο – Ζωή και τους καθρέφτες που καθορίζουν ανάλογα την πορεία μας σ’ αυτήν, και ο Βινίτσιο Κέλι, με τους επιτυχημένους φωτισμούς του, και βέβαια οι 17 άριστοι χορευτές, που ο καθένας εκστασιασμένος βάδισε ανάλογα με τη δική του ιδιοσυγκρασιακή εκφραστικότητα τα μονοπάτια της χαράς, της θλίψης, του ονείρου η του σπαραγμού.

ΥΓ.
            Με την ευκαιρία θα ήθελα να εκφράσω την άποψη μου σχετικά με τα 2 χορευτικά εμβόλιμα στο «Μακμπέθ». Πιστεύω πως δεν πρόσθεσαν οι χορογραφίες του Ρ. Τζανέλλα στο έξοχα παρουσιασμένο έργο. Ιδίως το σόλο της εξαίρετης Αιμιλίας Γάσπαρη στις  pointes έμοιαζε αταίριαστο και περιττό.